നവ ഭാവങ്ങൾ

 ഇന്ന് നവരാത്രീ .ദേവിയുടെ നവ ഭാവങ്ങളെ കുറിച്ച് ഭക്തർ വാഴ്ത്തുന്ന ഈ വേളയിൽ സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയും അടിചമർത്തലുകളേയും കുറിച്ച് അല്പം ചിന്തകൾ ..

ഒരിക്കൽ സ്ത്രീകൾക്കായിരുന്നത്രെ മേൽക്കോയ്മ. അവരുടെ മേൽ, പതിയെ പതിയെ പുരുഷാധിപത്യം വന്നു കൂടി അടിച്ചമർത്തപെട്ടു എന്ന് ചരിത്രം. തിരുവിതാകൂറിൻറ്റെയും മറ്റും ചരിത്രത്തെ ആസ്പദമാക്കി മനു എസ് പിള്ളയെ പോലെയുള്ള യുവ എഴുത്തുകാർ വരെ ഇങ്ങനെ സമർത്ഥിക്കുന്നു 

മലയാളസിനിമയിലെ ഒരു പ്രശസ്ത  നടി ഒരിക്കൽ പറയുകയുണ്ടായി ഒരു പെൺകുട്ടി ആയതിനാൽ എന്നും മീനിൻറ്റെ നടു കഷ്ണം തനിക്കു അന്യമായിരുന്നു എന്ന്. അതെ... നടു പോയിട്ട് വാൽ കഷ്ണം പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നും തല ആയിരുന്നു.  വറുത്ത കഷ്ണം ആണേൽ അതുപോലും ചിലപ്പോൾ കാണില്ല.പറയുന്നത് വാള തലയുടെ കാര്യം അല്ല. പാവപ്പെട്ടവന്റെ മത്തിയും അയലയുടെയും  ഒക്കെ കാര്യം ആണ്. 

നൂറു ശതമാനം സാക്ഷരത ഉണ്ട്. അതുകൊണ്ടെന്താ ബസിന്റെ ബോർഡ് വായിക്കാം.പക്ഷേ എവിടെ എങ്കിലും പോകണേൽ ഒരു തുണ വേണം. ഭർത്താവിനും മക്കൾക്കും ഉഴിഞ്ഞു വെച്ചതാകണം ജീവിത യാത്ര. അതെ പാത്രത്തിൽ ഉണ്ട് എച്ചിലു വാരി കഴിയണം.

ഭർത്താവു എന്ന് പറയുമ്പോൾ കുറഞ്ഞ പക്ഷം താരകാസുരൻ്റെ ഗൗരവം വേണം. കോപിഷ്ടനാകുബോൾ നാല് പാടും കുലുങ്ങണം. ഭർത്താവു ഊണ് കഴിക്കുമ്പോൾ എന്നും ഉള്ളിൽ ഒരു ആദി ആണ്. സെയിൽസ് മീറ്റിംഗിന് മാനേജർ റൂമിലേക്ക് വിളിക്കുന്ന ഒരു കോർപോറേറ്റ് ജീവനക്കാരന്റ്റെ ആദിയെക്കാൾ വലുതാണ് അത്.ചോറിൽ കല്ലുകടിച്ചാൽ ഊണ് കഴിക്കുന്ന പാത്രം ഒരു സുദർശന ചക്രം പോലെ തന്നെ ലക്ഷ്യ മായിട്ടു വരും എന്ന് അറിയാവുന്നത്കൊണ്ടാണ് ഇത്. അവിടെ തുപ്പി കൂട്ടി വെക്കുന്നത് വാരുന്ന ജോലി വേറെയും. 

അപ്പുറത്തെ വീടുകളിൽ ഇത്രെയും വരുമാനം ഇല്ല. എന്നാൽ അവിടെ ഒക്കെ പല വീട്ടുപകരങ്ങൾ ഉണ്ട്.ഗ്യാസും കുക്കറും മിക്സിയും ഫ്രഡിഡ്‌ജും ഒക്കെ.എന്തെ ഇവിടെ ഇതൊന്നും ഇല്ല ഏന്നു ആരോ ചോദിച്ചു. മക്കളുടെ സ്കൂൾ യൂണിഫോം കഴുകുന്നതിനിടയിൽ കേട്ട ആ ചോദ്യം ചുമ്മ ഒരു പുഞ്ചിരിയിൽ മറുപടി ഒതുക്കി. "ആഡംബരങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ എനിക്ക് പ്രിയമില്ല തൻ മക്കൾ തൻ ഭാവി ശോഭനമാകിടേണം" എന്ന് ആണ് കവി ഉദേശിച്ചത്‌.പക്ഷെ മഴക്കാലത്ത് നനഞ്ഞു വിറച്ചു കിടക്കുന്ന വിറകുകൾക്കു അത് മനസിലാകില്ലാലോ. അവർ പതുക്കെ പതുകെ കത്തുകയുള്ളു. ശ്വാസകോശം ഊതി ഊതി ഒരു വഴിക്കായിട്ടുണ്ടാകും എന്നാലും സമയത്തു തന്നെ പ്രാതലും ചോറുപാത്രവും തയ്യാറാണ്. ഇതെന്തൊരു മാജിക് ആണാവോ 

അവർ നാലുപേരും തകർക്കുക ആണ്. തങ്ങളുടെ ഭർത്താക്കന്മാരുടെ വീരോചിതമായ പ്രവർത്തികൾ വർണ്ണിച്ചു കൊണ്ട് ആ ചർച്ച മുന്നോട്ടു പോകുന്നു. ഏറ്റവും മുൻശുണ്‌ഠികാരനും കർക്കശകാരനും ആണ് ഏവരുടെയും ഭർത്താക്കന്മാർ . അതിനാൽ ഒരു വിജയിയെ തിരെഞ്ഞുടുക്കാൻ അവർക്കു കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.ഒടുവിൽ അതിൽ ഒരാളുടെ ഭർത്താവിന്റെ വാഹനത്തിന്റെ ശബ്ദം ആ മഹാൻറ്റെ വരവ്  ദൂരെ നിന്ന് തന്നെ അറിയിച്ചു. അത് കേട്ടപ്പോൾ അവർ അപ്പോൾ തന്നെ ചർച്ച അവസാനിപ്പിച്ചു ആ വേദി പിരിഞ്ഞു തങ്ങളുടെ വീടുകളിലേക്ക് മടങ്ങി പോയി. അങ്ങനെ അവർ ആ വിജയിയെ തിരഞ്ഞെടുത്തു 

വീണ്ടും ആദിയാണ്. അരി ഇല്ല പച്ചക്കറി ഇല്ല വിറകില്ല. എന്ത് എടുത്തു വെച്ച് ഒരുക്കും ഉച്ച ഊണ്. അങ്ങനെ ഇരുന്നു ആലോചിക്കുമ്പോൾ ആണ് അങ്ങേപ്പുറത്തു അതാ മീൻകാരൻറ്റെ ശബ്ദം. പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടന്നായിരുന്നു. അടുക്കളയിലൊക്കെ പരതിനോക്കിയപ്പോൾ പത്തു രൂപ കിട്ടി.ഭരണിയിൽ പരതിയപ്പോൾ ഒരു നേരത്തെ അരി കിട്ടി.മുകളിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ കുലച്ചു നില്കുന്ന ഒരു കർപ്പൂരവല്ലി ഭാരം താങ്ങാൻ വയ്യാതെ തൻറ്റെ പൂവും തണ്ടും കാൽക്കൽ സമര്പിച്ചിതാ നിലം പതിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരപ്പം കൊണ്ട് ആയിരം പേരെ ഊട്ടിയ കർത്താവേ നിനക്ക് സ്തുതി 

രാജകീയമാണ് ആ വരവ്.കയ്യിൽ ഒരുകുടം കുടിവെള്ളം.മറുകയ്യിൽ തോളത്തു ഒരുകെട്ട് വിറകും. ആട ആഭരണങ്ങളോട് ഭ്രമമൊന്നുമില്ലെനിക്കെൻറ്റെ മക്കൾ തൻ ഭാവി തൻ മുഖ്യം. കാതിലും കഴുത്തിലും ഇല്ലെങ്കിലെന്താ എന്റ്റെ മക്കൾ പടുവകൾ കയറുമ്പോൾ അത് തന്നെ എനിക്കെൻറ്റെ  സൗന്ദര്യവും. 

ശിലായുഗം അല്ല. പക്ഷെ കല്ലുകളുടെ കാലമാണ് അത്. ഉരല് , ആട്ടുക്കല്ല് , അമ്മിക്കല്ല് . ശരീരത്തിന് അകത്തും പുറത്തും കല്ലുകൾ . പിന്നെ എന്ത് കൊണ്ട് ചോറിൽ മാത്രം ഒരു കല്ല് കണ്ടു കൂടാ?ഉരലിൽ ഇടിച്ചു പൊടിച്ച അരി വറുത്തു ഉണ്ടാക്കുന്ന പൊടി കൊണ്ടുള്ള പുട്ട് കഴിച്ചാൽ എൻറ്റെ സാറേ ചുറ്റുള്ളതൊന്നും കാണാൻ പറ്റില്ല. അപ്പോൾ പിന്നെ ഉരലിൽ പൊടിച്ച പഞ്ചസാര കൊണ്ടുള്ള ബേക്കറി പലഹാരങ്ങൾ കഴിച്ചാലോ. കാണാനും പറ്റില്ല നടുവിന് നല്ല വേദനയും ഉണ്ടാകും 

ഈ വിദ്യ ബാലൻ ഒക്കെ പണ്ടേ ജനിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. അല്ല ശൗചാലയം ഉണ്ടാകുമയൂരന്നല്ലോ വീടുകളിൽ. ഇനി പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യം ഇല്ല. കാലം കഴിഞ്ഞില്ലേ. ഇനി ഇപ്പോൾ പ്രതികരിക്കുന്ന പ്രതികാരം ചെയ്യുന്ന പറഞ്ഞാൽ തിരിച്ചു പറയുന്ന അടിച്ചാൽ തിരിച്ചടിക്കുന്നു ഇഷ്ട്ടം ഉള്ളത് കഴിക്കുന്ന ഇഷ്ട്ടം പോലെ ജീവിക്കുന്ന ഒരാൾ ആവാൻ കഴിയണം. ഇപ്പോൾ പകൽ ആണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പകൽ ആണ് ആരും തിരുത്താൻ വരരുത്. അതിനു പഴയതൊക്കെ മറക്കണം. ഞാൻ ഞാൻ അല്ലാതാകണം . മറവി ഒരു അനുഗ്രഹം ആണ് ഓർമ ഒരു അനുഭൂതിയും ..

പിതാ രക്ഷതി കൗമാരേ..പതി  രക്ഷതി യൗവനേ ..പുത്രോ രക്ഷതി വാർധ്യക്കെ ന സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്രം അർഹതീ ..എല്ലാ ജീവിതവും ഒരു പാഠം ആണ്. ചിലതു എങ്ങനെ ജീവിക്കണം എന്നുള്ള പാഠം മറ്റു ചിലത് എങ്ങനെ ജീവിക്കരുത് എന്നുള്ള പാഠം.രണ്ടും മഹാത്മാക്കൾ ആണ് 

പിന്കുറിപ്പ്.

ഈ ഡബിൾ ഓംലെറ്റ് എന്ന സംഭവം ഉള്ളതാണോ. അറിയാവുന്നത് ഒരു മുട്ട ഡബിളും ട്രിപ്പിളും ഒക്കെ ആക്കുന്നതാണ്..

-മുകേഷ് വേണുഗോപാൽ 

ബിസ്ക്കറ്റ്ന്റെ മണമുള്ള പാട്ടുകൾ 

സംഗീതത്തിന് ഒരു ഗുണമുണ്ട്. നാം അത് ഏറ്റവും ആസ്വദിച്ച കാലഘട്ടത്തിലേക്ക് നമ്മളെ കൂട്ടികൊണ്ടു പോകാനും കഴിയും. ഒട്ടുമിക്ക മഹാന്മാർക്കും  കയ്‌പേറിയ ഒരു ഭൂതകാലം ഉണ്ടായിരുന്നേക്കാം. അത് കൊണ്ടാകാം "ടു  എ സ്കൈലാർക്" എന്ന കവിതയിൽ ഷെല്ലി പറഞ്ഞത് നമ്മുടെ ഏറ്റവും മധുരമായ ഗാനങ്ങൾ ദുഖ ചിന്തകൾ പറയുന്നവയാണ് എന്ന്. ഉറക്കം വരാനും ഗൃഹാതുരത്വം തോന്നാനും വിശക്കാനും കള്ളു  കുടിക്കാനും പ്രാണിയാക്കാനും ഒക്കെ പറ്റുന്ന ഒന്നാണല്ലോ സംഗീതം.


രണ്ടിലോ മൂന്നിലോ പഠിക്കുമ്പോൾ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു ട്യൂഷൻ കഴിഞ്ഞു രാത്രി അച്ഛന്റെ ഒപ്പം ആണ് വീട്ടിൽ പോകുന്നത്. ടാഗോർ തിയേറ്ററിൽ സെക്കൻഡ് ഷോക്ക് പ്ലേറ്റ് വെച്ചിരുന്നു. ദാസേട്ടനും എം ജി അണ്ണനും ചിത്ര ചേച്ചിയും ഓക്കേ തകർത്തു പാടുമ്പോൾ അച്ഛന്റെ നീട്ടിയുള്ള ആ വിളി വന്നു. അതിനു മുന്നേ അച്ഛന്റെ സൈക്കിൾ ആ വരവ് അറിയിച്ചിരുന്നതു കൊണ്ട് ഞാൻ പുറത്തു കാത്തു നില്പുണ്ടായിരുന്നു സൈക്കിളിൻറെ മുന്നിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് അന്നു കേട്ട പാട്ടുകൾ ആണ് ഇതുവരെ ഏറ്റവും മധുരം ഉള്ളതായി തോന്നിയതു . പോകുന്ന വഴിക്കു വളരെ കുറിച്ച് വഴി യാത്രക്കാരെ ഉണ്ടാകുള്ളൂ. രാത്രി കള്ളു ചെത്താൻ പോകുന്നവർ, സിനിമ കഴിഞ്ഞു  പോകുന്ന ഏതാനും യുവാക്കൾ തുടങ്ങിയവർ. മിക്ക വീടുകളും ഉറക്കത്തിലേക്ക് കടന്നിരിക്കും. അച്ഛന്റെ  പഴയ തുരുമ്പിച്ച  സൈക്കിൾ  ചിലരെ എങ്കിലും ഉറക്കത്തിൽ മുട്ടി വിളിച്ചിരുന്നേക്കാം. വഴി അരികിലെ ചുവരുകളിൽ നിന്ന് ഐ എം എഫ് , ഡി വൈ എഫ് ഐ തുടങ്ങിയ ചില പുതിയ പദങ്ങളുടെ അർഥങ്ങൾ ഞാൻ അച്ഛനോട് ചോദിച്ചു മനസിലാക്കികൊണ്ടിരുന്നു .വളരെ പതുക്കെ ആണ്  സൈക്കിൾ നീങ്ങുക. ആ താളത്തിൽ ഞാനും ഉറക്കെ പാടും.  മുഴുവൻ നേരം ബേക്കറിയിൽ ആയതു കൊണ്ടാവണം അച്ഛന്റെ വിയർപ്പിന് ബിസ്‌ക്കറ്റിന്റെ മണം ആയിരുന്നു .ചില ദിവസങ്ങളിൽ മഴയെ ഞങ്ങൾ തോല്പിച്ചപ്പോൾ മറ്റു ചില ദിവസങ്ങളിൽ ഞങൾ ദയനീയമായ തോൽവി ഏറ്റു വാങ്ങിയിരുന്നു. വീടെത്തിയപ്പോളേക്കും ടാഗോറിൽ സെക്കൻഡ് ഷോ തുടങ്ങിയിരുന്നതിനാൽ പാട്ടു നിന്നിരുന്നു. ഉള്ളിൽ ആമോദ തിരകൾ ഉയരുമ്പോൾ മൗനം പാടുന്നു....

രാത്രി ഏകദേശം എട്ടു മണി ആയപ്പോൾ പുറത്തു ചൂട് 40-45  ഡിഗ്രി വരും. കൊഴുപ്പു കുറക്കുന്നുള്ള ഓട്ടത്തിലാണ് ഞാൻ. ഹെഡ് സെറ്റിൽ പാട്ടു കേട്ട് കൊണ്ട് റോഡിനു ഒരു വശം ചേർന്ന് ഓടുകയാണ് അതി കഠിനമാണ് ചൂട് ആകെ വിയർത്തു മുങ്ങിയിരുന്നു. ഇടക്കിടക്കു അടുത്തുള്ള മജിലിസിലേക്കു ആഡബര കാറുകൾ പാഞ്ഞു വരുമ്പോൾ വഴിമാറി കൊടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.തൊണ്ണൂറുകളിൽ ഉണ്ടായ ഗൾഫ് യുദ്ധത്തിൽ കുറെ അധികം മലയാളി കുടുംബങ്ങൾ കേരളത്തിലേക്ക് മടങ്ങി വന്നിരുന്നു. ആ ഇടക്കാണ് ഒരു പുതിയ ഇംഗ്ലീഷ് ടീച്ചറെയും കുറച്ചു പുതിയ കൂട്ടുകാരെയും അങ്ങനെ എനിക്ക് സ്കൂളിൽ കിട്ടിയത്. ഒരിക്കൽ സത്യജിത് റേ യുടെ "കോർവസ്" എന്ന ചെറുകഥ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനിടയിൽ കോർവസ് എന്ന പക്ഷിയെ ഒരു സിൽവർ കാഡിലാക്കിൽ കടത്തിക്കൊണ്ടു കൊണ്ട് പോകുന്ന ഭാഗം ടീച്ചർ വായിച്ചു . എന്താണ് കാഡിലാക് എന്ന് മറ്റു കുട്ടികൾക്ക് മനസിലാകാൻ സാധ്യത കുറവായതു കൊണ്ടാകണം ആ എക്സ് ഗൾഫ് ടീച്ചർ ചോദ്യം എന്റെ എക്സ് ഗൾഫ് സുഹൃത്തിനോട് ചോദിച്ചത്.അതും കഴിഞ്ഞു 15  വർഷങ്ങൾ എടുത്തു ഒരു കാഡിലാക്ക് നേരിട്ട് കാണാൻ. ഷേക്കിന്റെ മസെരാട്ടിക്കു  വഴിമാറി കൊടുക്കുമ്പോൾ എന്റെ ചെവിയിൽ ബോബ് കാറ്റ്ലെ പാടുന്നുണ്ടായിരുന്നു A lonely boy, a handful of dreams...
ഖസാക്കില്ലേ ചിതലിയെ മനോഹരമാക്കിയ ഷേക്ക് തമ്പുരാന്റെ മിനാരങ്ങൾ പോലെ പള്ളി മിനാരങ്ങൾ നിലാവിൽ തിളങ്ങി നിൽപ്പുണ്ട്.
വഴിയരികിൽ ഈത്ത പനകൾ കുലച്ചു നിൽക്കുന്നു ചിലതു പഴുത്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഈത്തപ്പഴം പഴുക്കാൻ ആണത്രേ മരുഭൂമിയിൽ ഈ ചൂട്. മതപ്രഭാഷണങ്ങൾ കേൾക്കാറുള്ള ഒരു സുഹൃത്തു പറയാറുള്ളതുപോലെ ഇതൊക്കെ ഒരു ചൂടാണോ നരകത്തിലെ ചൂടല്ലേ ചൂട്. അതെ എന്തിനും എന്നെ അൽപ്പം ഓടിക്കുന്ന എന്റെ തമ്പുരാനേ നിന്റെ കല്പന നിറവേറട്ടെ. അവിടത്തേക്കു പ്രണാമം. ഓട്ടത്തിനടിയിൽ പാട്ടുകൾ മാറി മാറി വന്നിരുന്നു ക്യാറ്റി  പെറിയും നിക്കി മിനാഷും പകർന്ന സംഗീതമഴയിൽ പെട്ടന്ന് അതാ ആ പാട്ടുകൾ കയറി വന്നിരിക്കുന്നു ചൂടുകാറ്റത്തു നെറ്റിയിൽ നിന്നു ഉതിർന്ന വിയർപ്പുതുള്ളികൾ ഞാൻ തുടച്ചു മാറ്റി . മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചു കയറിവന്ന കാറ്റിൽ എവിടെയോ ബിസ്‌ക്കറ്റിന്റെ മണം.

ഇടവഴികൾ

വിജനമായ ആ വഴി അയാളെ അവൾ വർണ്ണിക്കാറുള്ള  ഇടവഴിയിലേക്ക് കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി. രാത്രി മഞ്ഞിന്റെ പുകപടലം നീക്കി ഹാന്ഡ് ബാഗു മാറോടു ചേർത്ത് വെച്ച്  ഭീതി അകറ്റാൻ പ്രിയപ്പെട്ട ആരെയോ ഫോണിൽ വിളിച്ചുകൊണ്ടു തെരുവ് വിളക്കിന്റെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കിതച്ചു കിതച്ചു അവൾ ഓടുന്ന രംഗം അയാള് ഓർത്തുപോയി. രണ്ടു പേര്ക്ക് കഷ്ട്ടിച്ചു ചുണ്ടോടു ചുണ്ട് ചേർത്ത് പോകാൻ മാത്രം വീതിയുള്ള ആ വീഥിയിൽ അവള്ക്ക് കൂട്ടായി അവളുടെ കാതുകളിൽ എന്നും അയാളുടെ ശബ്ദം മുഴങ്ങിയിരുന്നതായി അയാള് ഓർത്തു. മഞ്ഞു പെയ്യുന്നില്ല.മരുഭൂമിയിൽ എവിടെ ആണ് മഞ്ഞ്. വഴിയരികിൽ പതുങ്ങി ഇരിക്കുന്ന കറുത്ത കാടൻ പൂച്ചയെ കണ്ടപ്പോൾ  കൂരിരുട്ടിൽ  പെണ്‍കുട്ടികള കാത്തു പൂര്ണ നഗ്നനായി പതുങ്ങി ഇരിക്കുന്ന "ഷോമാൻ" മാരെ കുറിച്ച് അവൾ പറയാറുള്ളത് അയാളുടെ മനസിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. ഒരർത്ഥത്തിൽ അവളുടെ ഓർമകളിൽ നിന്നൊരു ഒളിച്ചോട്ടമായിരുന്നു അയാളുടെ ഇ പ്രവാസ ജീവിതം എനിട്ടും ഓർമ്മകൾ പലരൂപത്തിൽ എത്തി പല്ലിളിച്ചു കാട്ടുന്നു. ഇത് അയാളെ നിത്യേന തളർത്തി. മറവിയെ മരവിപിച്ചു സുഖനിദ്രയിലേക്ക് വഴുതി വീഴിക്കാൻ ഉദ്യാന നഗരിയിലെ മധു ഇവിടെ ഇല്ലാതെ പോയതിൽ അയാള് നിരാശനായി. അത് അല്ലേലും നന്നായി. മദ്യപിച്ചാൽ പിന്നെ മനസ്സിന്റെ നിയത്രണം വിടും അപ്പോൾ ചിലപ്പോൾ വീണ്ടും ആ ശബ്ദം കേൾക്കാൻ തോന്നും.  അത് വേണ്ട. അയാള് സ്വയം പറഞ്ഞു. കാലവര്ഷവും തുലാമിന്നലും മീനചൂടും വൃശ്ചികത്തിലെ തണുത്ത രാത്രികളും ത്യജിച്ചതു നിനക്ക് വേണ്ടി ആണ് പെണ്ണെ. നീ അത്  അറിയുന്നോ അയാള് ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള മരത്തിന്റെ മുകളിൽ ഇരുന്നു ഏതോ ഒരു നിലാ പക്ഷി  അതുകേട്ടു പേടിച്ചു ഉച്ചത്തിൽ തിരിച്ചു എന്തോ ശബ്ദം പുറപെടിച്ചു.

എന്തിനു വേണ്ടി ആണ് താൻ ഇവിടെ വന്നത്. അയാള് അലൊചിചു. ഒരു ജീവിതം ഉള്ളത് അല്പം പണത്തിനു വേണ്ടി താൻ ഹോമിക്കുകയല്ലേ. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നിൽ ജനിച്ചിട്ട്‌ ഇപ്പോൾ ഒരു മരുഭൂമിയിൽ വന്നു കിടക്കുന്നു. ഇവിടെ എവിടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയാലും മണ്ണിന്റെ നിറം മാത്രാമാണ്. കാറ്റിനു മണ്ണിന്റെ മണം വെള്ളത്തിന്‌ കടലിന്റെ രുചി. പക്ഷെ താൻ  ഇതിൽ ഒന്നും ബോധവാനാവില്ല  അവൾ അടുത്ത് ഉണ്ടായിരുനെങ്കിൽ.

പണമല്ല പെണ്ണെ ജീവിതം പിന്നെ എന്താണ് ജീവിതം. നിന്റെ ശ്വസമാണ് ജീവിതം. കാതിൽ അലയടിച്ച നിന്റെ  നിശ്വാസം. സിരകളെ ഉണര്ത്തുന്ന നിന്റെ ഗന്ധം.  എന്റെ മാറിലേക്ക്‌ തുളുമ്പി വീണ ആ കണ്ണുനീർ. കയ്യിൽ കടന്നു പിടിക്കുന്ന സ്വാതത്ര്യം. കവിളിൽ ചോരപടർത്തിയ രോഷം.  വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന തന്റേടം. ഇന്നും എന്റെ ചുണ്ടിൽ അറിയാതെ ചിരിപടർത്തുന്ന, കണ്ണിനെ ഈറൻ അണിയിക്കുന്ന ആ നര്മ്മ ഭാവങ്ങൾ ആ നല്ല മുഹൂർത്തങ്ങൾ അതായിരുന്നു പെണ്ണെ ജീവിതം. എന്നന്നേക്കുമായി ഞാൻ കുഴിച്ചു മൂടി അതിനു മേൽ നീ  സമ്മാനിക്കാറുള്ള ഒരു താമര പൂവ് വെച്ച് മടങ്ങിയ ജീവിതം. അയാള് പറഞ്ഞു. 

പ്രണയം കൈവെടിഞ്ഞ പല ആത്മാക്കളിൽ ഒരെണ്ണമായി അയാൾ അവിടെ അലഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. നിധി തേടി പുറപെട്ട ആൽകെമിസ്റ്റ് തന്റെ പ്രണയവും നിധിയും ഒരേ സ്ഥലത്ത് കണ്ടെത്തിയത് പൊലെ അയാൾക്ക്‌ പ്രതീക്ഷയുണ്ട്. എന്തിനാണ് ദൈവങ്ങൽ? എന്തിനു മതവും ജാതിയും? മനുഷ്യനു  സ്വാതത്ര്യം നിഷേദിക്കുന്നവയാണ് എല്ലാം.അയാള് പറഞ്ഞു.  ഒരു പക്ഷിയെ പോലെ സ്വാതന്ത്ര്യമായി പറക്കാൻ സാദിചിരുനെങ്കിൽ. ഇഷ്ടപെട്ട ഇണയുമായി കൊക്കുരുമ്മി ഇരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ. അയാള് ഓർത്തു. ഇ ഭൂമിയിൽ തന്നെ പല നിയമങ്ങൾ. എത്ര വിചിത്രം.

ശീതികരിച്ച വണ്ടിയിൽ ഉറക്കത്തിന്റെ ഉറ്റ തോഴനായി അയാൾ ആ ലോകവുമായി പൊരുത്ത പെടാൻ ശ്രമിക്കുന്നു, മറ്റുള്ളവരെ പോലെ. കണ്ടു മറക്കാത്ത കാഴ്ചകൾ മാത്രമേ പുറത്തു ഉള്ളു..എന്നും അതെ വഴി .ഇടവഴികൾ പാടെ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ഓർമയിൽ ഒരു ഓണം

ഓർമ്മകൾ ഇലയിട്ടു വിളംബ്ബികൊണ്ട് വീണ്ടും ഒരു ഓണം കൂടി വന്നിരികുന്നു.
കിഴക്കിനി ചായ്പ്പിൽ ആരോ ഒരുക്കുന്ന  ഇന്ജിക്കറിയുടെ  മണം ഒരു പാട് ഓണം കണ്ട ആ പഴയ നായർ തറവാടിന്റെ ഓരോ മുക്കിലും മൂലയിലും എത്തി നോക്കി പോയി.ഓണകൊടിയെക്കളും ഓണ പൂക്കലെക്കളും ഹരം പിടിപ്പിക്കുന മണം. മരിച്ചു പോയവർക്കായി തെക്കേ തളത്തിൽ വീതുവെക്കുന്ന ഇലയിലെ ഇഞ്ചി കറിക്കു എന്നും ഒരു മധുരം ആയരുന്നു.ആരോ അടച്ച്ചിട്ട ആ മുറിയുടെ ജനൽ പാളി  എന്നുംഅവസാനം അല്പം തുറന്നു കിടന്നിരുന്നു. അത് ആത്മാവിന് വന്നു പോകാൻ പ്രകൃതി ഒരുക്കിയ പഴുതല്ല മറിച്ചു ആ ഇളം കണ്ണിന്റെ ജിജ്ഞാസ മാത്രം.
പതിവുകാരെല്ലാം വന്നു ഓണം ഉണ്ട് പോയി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആരോ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു."ആ ഇലയിൽ അല്പം ബാക്കി വെക്കടാ ..പട്ടി പ്രാകിയിട്ടു പോകും"

തെക്കേ പുറത്തു പെണ്ണുങ്ങളുടെ സഭയിൽ അതിഥി ആയി കാളി എത്തി. മുറുക്കാൻ പൊതിതുറന്നു വിശേഷങ്ങളുടെ കെട്ടഴിച്ചു വിട്ടുകൊണ്ട് ..ചിരിച്ചും കളി പറഞ്ഞു അവർ ആ സഭ കൊഴുപിച്ചു കടന്നു പോയി.പിന്നെയും പലരും വന്നു.പൊട്ടനും.പറക്കിളിയും പുലക്കിളിയും ആശാരിചിയും അങ്ങന പലരും പല നാടാൻ കഥ പറഞ്ഞും വിശേഷങ്ങൾ പങ്കു വെച്ചും അവർ പോയി.

ഓര്മാകുളുടെ ഇങ്ങേപുറത്തു കടലുകല്ക്ക് അപ്പുറം പഴയതെല്ലാം  ഇഞ്ചികറി കൂട്ടി വിളംബുമ്പോൾ ഇന്നാ തറവാട് നിലം പതിച്ചിരിക്കുന്നു. അങ്ങേ തലത്തിൽ വാർദ്യക്യതിന്റെ ഭാരവും പേറി കട്ടിലിൽ ഇടയ്ക്കിടെ വന്നു പോകുന്ന പതിവുകാരെ പോലെ ഓരമ വന്നുപോകുമ്പോൾ ആരോ ആ പേര് ഉറക്കെ വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു ....മോനെ നീ വന്നോ ......

പരിവര്ത്തനം

അയാൾ കാല്പനികത വെടിയുകയാണ് .സാമൂഹിക പ്രതിഭധതയുളള ഒരാൾ ആയി പരിവര്ത്തനം ചെയ്യാൻ ഉൾവിളി ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു. കല ദൈവികമാണ്. കലകാരൻ അതുകൊണ്ടു തന്നെ ദൈവതുല്യൻ ആണ്.തന്റെ കഴിവ് കൊണ്ട് ഒരാളുടെ മാനസിക അവസ്ഥ മാറ്റുവാൻ സാദികുന്നവൻ ഒരാളുടെ വേദന അകറ്റാൻ കഴിയുന്നവൻ.

ഒരുകുടം മഷിയും ആയി അയാള് ആ വലിയ മലയുടെ താഴേ പകച്ചു നിന്നു.  

പ്രണയമേ നീ  എന്റെ നെറുകില്‍ തലോടുമോ 

ആര്‍ദ്രമായ്‌ ചുംബിച്ചിടാതെ സിരകളില്‍ നുര പകരാതെ ഇനിയും  കാലമെത്ര..

Rotten Flesh

Pick of the Day

Movie: Grimm
Language: Dutch
Director: Alex van Warmerdam
Genre: Drama | Comedy

One winter Jacob and his sister Marie are left behind in the woods by their unemployed father. Jacob finds a note from his mother urging them to go to their uncle in Spain. They arrive in Spain only to find that their uncle has died. Marie meets Diego, a rich surgeon, and falls in love with him. Diego lives with his tyrannizing sister Teresa. Marie marries Diego. Jacob needs his sister to ditch Diego. He's trying hard to provoke Diego. When they realized the true intentions of Diego it was late that Jacob had to pay for it.Their journey of encounters with destiny continues..

When the wedding bells ring

“The Wedding Night” by renowned Malayalam writer Dr Punathil Kunjabdullah was his maiden short story that was published. Written sometime in the 50s, it made me think why I didn’t read it before. Then I thought of Srinivasan’s reasoning that everything has got its own time. [For those who didn’t get that let me explain - Srinivasan is a comedian (is he?) in Malayalam cinema, more or less a brainy breed of his kind. A story teller who uses laughter as the best medicine. Being a fuming chimney {If you try to argue that fumes won’t come out from the top when somebody thinks, then I am ready to give up} himself, he can induce the same in the audience too.]

Note: No need of applying the mathematical protocol when opening the brackets


Before returning to the story which is an autobiographical one which took place in the author's childhood, I would like to specify one more thing - that if u have to feel the real essence of the story, then you should go for the Malayalam version (I wonder whether it has been translated into any other languages though).

The story takes place in a Muslim background where the ceremony of circumcision which is also considered as a wedding and has much animated celebrations than that of a normal wedding. The story goes through the emotions of a small boy who considers himself as the day's prey. The child views the happenings in his house on the wedding day through the window besides his bed. His eyes are leading us to the big vessel where his pet is being prepared to be comestible. “Bappan”, quiet a strange name for a pet, but I am sure that after reading the story, this name won’t diminish from our memory soon. The boy is trying to hide in the darkness like a deer but that was not enough for him to elude from those sturdy guys. Though he is a kid he has a vague idea of the inevitable. The child’s legs are held tightly by the helpers while the man with the deadly thingy in his must delicate hands did the rest. The boy’s fears takes the reader to a world of agony that if you are a male, at least once you would have given the warmth of your hands to ‘it’.

The child sees things in a fading light and doesn’t have the grit to see the holiness he’s acquiring. Bappan was the pet bull of the child. (You should conceive the fact that not only pugs can follow you wherever you go).The sound of the bell which was tied to the neck of the bull haunts the child in the night. He’d asked for the bell lying alongside the exanimate “Bappan”. He appallingly remembers that he became frozen when the stout butcher stared at him. Even in pain he sees the evil occurring in front of his eyes. He tries to liberate an insect from the lizard. He recalls the story of Prophet which imparts him the thought that killing a lizard is sacred. But this time he is getting hurt as he moves upward. His “holiness” touches the cloth which resembles a tent that is tied in a sophisticated manner without touching the body. His older brother comes to his aid this time.

The boy’s frustrations are evident here in an emblematic manner. He becomes sleepless when the soul of “Bappan” follows him. It’s like that; when we become bedridden we will realize the value of certain things, when our mind goes through a journey of the past. The poor child thinks about his mother who in his words is sleeping beneath the ground of their mosque. For a moment he thinks of his mother’s presence in the bed. Later he regrets thinking about her. To the child everything once dead is fearsome even to think about. He becomes watchful when the sound of the bell approaches and realizes that it’s the one tied to his cat. The boy’s anguishes lead us to the feelings of longing and loss that are not confined to a private misery. The writer successfully portrays the challenges in life and the situations of prolonged loneliness that can even drag a person to insanity, through the innocence of a child. When you are in such a state, your perceptions are your own thoughts that others will be miffed and you will be faced with myriad questions.

Throughout the story you can see the boy's quest for affection and care but many times he has been ditched and becomes destitute. He was totally shocked and deprived when his second brother too ignored his call for help. When he falls prey to the fate’s dramatic meddling, the subtle feelings emitted by the nature in the forms of bells, thieves will act as a mockery .His voice seeking help ended as one in woods. The story thus ends in a melancholy.

A Pricey Crap

You didn't hear my songs even when I sung it obstreperously.
You didn't see my tears even when I wept in front of your eyes.
You were neither deaf nor were you blind.
Though, to me you are kind,
that you never bothered.
A painting is a painting if its painted in blood or
if its about crap.
Then why did you call it hauteur when I tried to paint my life?
There may be no tunes of lullabies in my songs
There may be no forms of intoxication in my stories.
But what I learned is life and what I learned is from pain.
It is chronic and contagious that you cant just ignore it

For The People

My Photos

The Extramundane World

May all beings be filled with joy and peace May all beings everywhere, the strong and the week, the great and the small, the mean and the powerful, may all be filled with lasting joy. -- Discourse on Good Will (Buddhism)

These are some pictures taken by me in my Belur, Halebid and Shravanbalagola trip.

My Ad Venture

When Wringing Wet Memories

As anticipated the down pour was heavy. It seems like; it was a plan to sink my ships of “historic value”. The ones which were made from the pages of ancient civilizations and world wars. Yes I’d found my toys in the note books of my brothers. No sooner it stopped raining I took my “Ferrari”, “Lamborghini” and “Cadillac” one by one to the muddy puddles. I drove them splashing through the water logged .When one gets ruined; I will take it to the garage and will start making the other. New models were generated in my factory where the raw materials were much cheaper in the form of stem of coconut leaves. With the emergence of industrial revolution it got transformed to cycle tyres.

As a shower of blessings it rained once more. But this time I felt a different aroma with the rain. The scent of new clothes, bags revealed a new world of letters to me.
There I learnt new stories of rain from different faces. As days passed I realized the scent of rain was changing. The odor of the undried clothes made it intense. I found it hard to tolerate. Seasons passed like a swift current. Summer came to my doorstep. It rained at dusk. My granny advised me not to go outside as the serpents were much fascinated by the smell of mud. Covering her head with a towel which she always used to put on her shoulder, she lit the lamp in the “thulasi thara”. I felt the freshness of the plants sitting in the courtyard.

The radio news in the evening gave the prediction of monsoon hitting our parts in the near future. It rained heavily after two days. The serials in Doordarshan too told the stories of rain. Situations were so horrible when I was studying for the examinations at late nights. The toads made a walk around my legs. Since the floor was wet I didn’t have to make any artificial arrangement to kill my sleep. Giant frogs echoed the chapters which I was reading a bit louder.

Playing cricket and football in the ground filled with rainwater was really fun added to my childhood. There were few roly-poly guys who always become victims to the tactics of the beefy guys. They can be seen with bandages covering their hands quiet often. The slippery ground was really dangerous and I would always rely on my own tactics by staying away from either of these people. Playing our own style of field hockey is another kind of glory of the past. Different kinds of sticks varying in sizes and hardness in the muscular hands of guys who were normally older than me is always a fearsome sight for me. But I used to put them away from me by applying some exclusive and ‘deadly’ strategies. I will always aim the fresh cow dung cakes by keeping the ball near my side itself. Though there were no recessions at that time, there were situations when the rubber balls made way to plastic bottles (kudos to brand “Ujala”) and similar kind of stuff. Before it rained for the first time, in the month of May, I had learnt the skill of fishing with the fishing rod and it was the best way in which I found enjoyment, a good way to spend the idle hours. The sound of rain at midnight added a smile to my sleep, a ray of hope for a good catch, the very next day.

Every time it rained it had washed smithereens of my childhood along with it and gradually dragged me to the prime of my life. There was a time when I felt embarrassed before the guest in my home where I felt the wetness of my home once again. As I stepped into youth I tried to stretch my legs to touch the tip of the bed to make sure that I was growing. The sound of water dropping on the copper and steel vessels at the wooden roof added rhythm to my dreams in the sleep. Dreams, many dreams; colorful, aromatic, and sometime abstract too. Some may go wild and lead me to suffocate while some leads to a kind of eruption, a kind of feeling which I’d never experienced and leaves a bunch of questions in me. Suddenly I awakened from a deep sleep and realized that it’s not the lava that made me wet this time, but the water which overflowed from the vessels .In the half asleep night I heard someone climbing over my head.

After many years when it rained once again it deluged lot of desires in me. The rain made no difference for us kissing each other when we walked in a less spacious umbrella. The wet long hair was blown to my face by a vehement storm. The feeling of holding a glass of red wine in hand and sharing it with the most lovable person of yours is something which words can’t explain. A cool breeze was coming from the small gap between the window panes. Water on the glasses gave a languish image of the routes through which we are going. I am not sure that the smell of cosmetics or the natural odor made me uncomfortable. I found someone near to my face, close to my lips. I could feel it in the air. In to the depth, towards a passion, to achieve something I buried everything I had earned and searched for that unknown world. Though the wind was chilly it couldn’t prevent my hands from becoming wet. After a prolonged fervor which disembogued like a calm river, I saw the glass getting wet once again .I wiped it out .Later in the pale blue light, I realized that there were no glasses for me to hide the water coming like rain in the form of tears.

My Thoughts

“To me optimism is the only quality possessed by almost all human beings. I wonder how one survives being a pessimist”.

- Mukesh

"I am not a coward to commit suicide, but I am not brave enough to do so"
- Mukesh

"If wealth is lost something is lost; yeah moolah matters the most now.
If health is lost everything is lost ..it may not be not be within your hands always.
If charecter is lost there is nothing to kick about that you are responsible (so its like a coin lost in your pocket)"
- Mukesh

In Search For The Dew

In Search For The Dew...In search for the dew...its in search for the dew..

The way it began is a mystery and rest is as in the history.

Truly now you sees someone as the essence for your life.

Insomnia may be a disorder, but for you its joy,

a tool to search for the dew... search for the love

What gives you more joy than dreaming about her?

I too admit the fact that the dew in her lips may give.

The moment is an avalanche of retentive emotions,

Ah! an emission of invisible feelings.

You seeing the nugatory as the nugget is what expected.

Conditions may built,but are just castles on the sand.

To love and being loved may takes you atop the world of eternity.

Now its even easier to make your eyes wet but not your mind set.

The Redness of Love

Hey! look at the sky my beloved...do you see the redness far away...?
Yes..yes I do..Is it a burning red hot balloon?
Yeah,In one way it is burning...and believe it has life.
But I cant feel it..and I wonder why I can't my dear.
No you can't because it is sinking..I think you saw the golden color it gave to this motion less water..?
Of course, But why is it sinking even though it gave the golden color to the water..How rude the water is? How does the water have the audacity to engulf it..?
Its like that..life is like that..Now you catch it before it submerges in this deepness
Whether I can?Can I be able to do that..?
Only you can do..because it is my heart, my wounded heart.

Solitude

The wind blowing across the lake had got a seductive smell, the smell of a charming damsel. May be it’s because of this aroma men coming here sit in search of solitude. There were three groups of people sitting beside me which gave an image of the life span of an ordinary man. It goes in the order of lovers, couple with a child and a couple in their old age .A cargo vessel was anchored on the opposite shore with few lights switched on. A languish image of the crew of the vessel was seen. It’s lights had drawn golden lines on the water. Let the desires of the vessel to conquer many shores not fade like the ripples on the water. Nearby , a Naval cargo ship kept roaring to break free to float on the beautiful golden water .Like a soldier walking with a peg of expensive cordial in hand and with utmost pride on its face it started moving.

The fishermen with their daily catch were approaching the shore .Their small boat kept dancing with the waves. I was able to see them from miles away because of the light they had. Clouds which portrayed artistic images once, became a canvas ruined by the artist due to the dissatisfaction of his work. It’s darker now…The soul of darkness is visible. It was golden in colour……

A Worthwhile Chat

"Callous" is the best way which I find to explain the act. Though my friend agreed with me he said that the condition is different in Mumbai. This was his answer to my question of where he and I will go if the Kannadikas felt the same. This was how it started. For those who haven't got the topic we are discussing about, it is the problem prevailing in India’s commercial capital.
My friend who is from Mumbai is working in an IT firm in Bangalore. He knows Mumbai better than me and he explained the situation by citing examples. His point was that if a Bihari came and sold any products in Mumbai with a much lesser price than a Marathi does, the Marathi’s business will have to be shut down. The Bihari can reduce the price because he needs the profit to earn his livelihood which is much lesser than a Marathi. This happens because the Bihari’s family is living in Bihar where the cost of living is much lesser when compared to the Marathi's who has to find his bread and shelter for his entire family who lives in the commercial capital of the country. Once the Bihari gets established, he will invite his friend from the same part to start the business. It keeps on going continuously that many Marathis will be completely exhausted from the market. He who knows no other means to survive will be dumped to the below poverty line
Also the people coming from outside the state will use least economic modes of shelter and primary needs; the hygienic condition of the city will be ruined. As a result the environment will be polluted.
I admit the fact that being a Marathi he has every right to be concerned about his city.
But I too pointed out that those people who don't have any friends or relatives working in another state do not have the right to say it. As it is, people like him and me don’t have the right at all. What will be the case if each state in India started adopting the same principle? Then there should be regulations imposed if it goes on likes this. Our country will be in a pathetic sate if it happens so.
If we being Indians are feeling this what will be the case of foreigners. Many of our state seeks NRI income as a major source of development. What will be the case if Gulf countries started throwing Indians from there? In one way or the other our IT people are responsible for the recent unemployment in US .Just imagine the situation if they started grumbling about this and taking it to the public in protest.
At last a solution for this should be made. Otherwise there will be no significance in this discussion. So what I found as a remedy is that the state government should strictly follow the policy of filling the state government jobs with the local people. I believe that most states follow it. If it is not possible then at least give special consideration for the locals. The government should also encourage the local entrepreneurs to start new establishment and should give more privileges to them. They should give consideration for the suburban areas in development and not concentrate only on a particular city.

A Journey Through The Lures

Ah! The pulse of village hasn’t been intercepted yet. It exists not only in fictitious forms. As I said this in my mind a sigh passed across my mind.

We were on our weekend trip to Palaghat, the paddy field destination of Kerala, to attend our friend’s brother’s wedding party. My three friends and I somehow managed to get into a train in the early morning. We reached Palakkad by noon and took another bus to Cheruplassery, a small town in the district. The day was cloudy with some drizzling. I guessed that the areas had experienced fairly good downpours, either the previous night or in the morn .There were muddy puddles on the roadside. Each time our bus passed through it, we had to rub our face. But it kept us refreshed.

The journey in a typical private bus and that too on a rainy day reminded me of the story lines of many super hit Malayalam movies.

Yes, these were the areas which were once busy with cameras and light ups when the stories from village backgrounds were in the lime-light of Malayalam’s silver screen. No wonder most of the places in these parts have got familiar names.

The village life was not artificial at all. Everywhere it was greenery in its different forms. Paddy fields, coconuts and other plantations added to the richness of nature.

A much interesting factor which caught my attention was the tea shops (the traditional ones that were seen in the Malayalam movies of 80’s and 90’s) .These shops followed the old custom of sharing news with the support of a cup of tea where people gathered to listen to the news from the radios and the newspapers. From the future of America's presidential election and global recession to the new affair of the local Jaanu's or Raziya's ,the topic of discussion varies .Though a few inevitable changes were there in the form of names of the shops and age of the owner, it remained an identity to boast the malayali’s life .Technology and development had engulfed those areas too in the form of delicate Nokia N-series in the robust hands of the labourers and auto drivers. The dressing of the locals, especially the youth,resembled the style of their favorite stars who move with the course of the wind even in their 50’s and 60’s and were worshiped by the locals who kept their hoardings at road junctions. Though I am a Malayali and has traveled to most parts of Kerala, I haven’t seen such a craze for movies anywhere. The youth there were on the path of transformation; still they kept preserving their culture and tradition. There were all major communities, but from the number of temples on the way I think the majority were Hindus. Charming were the ladies of those areas, bearing a gorgeous smile on their face suggesting that life is pretty good in the village. You can even spot the “endangered species” like a girl in a “dhaavani” with sandal wood paste smeared on her forehead and thulsi leaves pierced through her thick,long dark hair.

We hardly had anything to end our day-old hunger. Expecting the village delicacies even before seeing it in the tea shops , I forced my friends to have something from Cheruplassery.

By traveling nearly two hours we reached Cheruplassery. I was taken aback by the scenes there. It was a slightly big town in size but so much bigger than what I expected. I went through the shop names especially the restaurants. It read like this...KR Bakes…and many in such format. The menus were..Shawarmas, Tandooori chicken, fish tikka….and many more. For a moment I thought of Bangalore. In the mean time the fist of my friend aimed at my back made me aware that I was in Cherupulassery. I had to fight hard to make them calm and go to the room meant for us.

At the wedding reception I went to the newly weds to say congrats to them. But tongue twister or whatever it is, I could only manage to say to the groom a congrats for being born there…
After spending a joyous day with friends we boarded the bus back to Palakkad Town. I occupied a window seat to grab more images and recollect the rest. By this time I had realized the importance of it and knew that I should not miss a single thing on the way since it may last for hardly an hour and was a journey through the lures…